Ο Διεθνής Οργανισμός Μελέτης του Πόνου (IASP) το 2008 ορίζει τον περιφερικό νευροπαθητικό πόνο ως τον πόνο που προκύπτει σαν άμεση συνέπεια μιας βλάβης ή νόσου που προσβάλει το περιφερικό σωματοαισθητικό σύστημα. Στα αίτια του περιφερικού νευροπαθητικού πόνου περιλαμβάνεται η διαβητική περιφερική νευροπάθεια, η λοίμωξη από τον ιό του έρπητα ζωστήρα, η ριζοπάθεια, ο μετατραυματικός και μετεγχειρητικός πόνος κ.ά.

Πολύ συχνός είναι ο χρόνιος νευροπαθητικός πόνος στη μέση που επηρεάζει σημαντικά την ποιότητα ζωής των πασχόντων, την παραγωγικότητα στην εργασία και την ψυχική τους υγεία. Για να αντιμετωπιστεί ο περιφερικός νευροπαθητικός πόνος είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τις λειτουργικές αλλοιώσεις που γίνονται στο νευρωνικό δίκτυο, οι οποίες συμβάλουν στην παθογένεση του πόνου. Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν αρκετά ευρήματα από προκλινικές μελέτες που καταδεικνύουν ότι η μικρογλοία συμμετέχει στην ανάπτυξη και διατήρηση του νευροπαθητικού πόνου μετά από βλάβη νεύρου. Τα μικρογλοιακά κύτταρα θεωρούνται τα πλέον αντιδραστικά και κινητά εντός του νευρικού συστήματος. Ουσιαστικά αποτελούν πληθυσμό μακροφάγων και ασκούν μια συνεχή εποπτεία στο νευρικό σύστημα ελέγχοντας το μικροπεριβάλλον των νευρώνων. Γνωρίζουμε πως οποιαδήποτε αλλαγή της ομοιοστασίας του νευρικού συστήματος (λοίμωξη, τραύμα, νευροεκφυλιστική κατάσταση) προκαλεί το φαινόμενο της ενεργοποίησης της μικρογλοίας. Τα μικρογλοιακά κύτταρα κινητοποιούνται στην περιοχή της βλάβης απελευθερώνοντας μεσολαβητές της φλεγμονής ενώ παράλληλα διαφοροποιούν τη νευροδιαβίβαση. Η συμμετοχή της μικρογλοίας στη διατήρηση του νευροπαθητικού πόνου είναι ιδιαίτερα σημαντική και αποτελεί πεδίο έρευνας για ανάπτυξη θεραπευτικών σκευασμάτων που θα στοχεύουν τη δράση της.